DRRR!! "Samotny wśród ludzi" Runda trzecia

Runda trzecia: „nie wiem o co ci chodzi, ale idź być przyjebem gdzie indziej”

<<Ohayo, Tsugaru~!>>

<<Witaj, Psyche: )>>

<<Mam pomysł. Spotkajmy się kiedyś^^>>

<<Gdzie byś chciał?>>

<<Hm… biblioteka?>>

<<Świetnie. Może za dwa dni o 17?>>

<<Pasuje~! Miłego dnia, Tsu-chan~!>>

<<I nawzajem>>

Siedzący na szkolnym dachu blondyn westchnął z uśmiechem, zamykając klapkę swojego żółtego telefonu komórkowego. Jak co dzień rano, przychodził w to spokojne miejsce, siadał na wyniesionej przez uczniów ławce i czekał na początek lekcji. Dziś zaczynał godzinę później niż reszta, gdyż, jak się okazało dopiero po przyjściu do szkoły, jego klasa miała odwołaną pierwszą lekcje biologii. Nie, żeby Shizuo nad tym jakoś szczególnie ubolewał. Choć nie wagarował, to najchętniej zacząłby to robić. Uczył się na przyzwoitym poziomie. Czwórki, czasem trójki, a nawet zdarzy mu się piątka, na przykład z zajęć wychowania fizycznego, lecz spokoju mu nie dawał fakt, że musi znosić obecność Orihary. Ten typ działał mu na nerwy odkąd Shizuo tylko pamiętał. Nawet w przedszkolu ten szkodnik zawsze podbierał mu zabawki i nastawiał rówieśników przeciwko niemu. Robił wszystko, by sprawić jak największy smutek pięcioletniemu wówczas chłopcu(do dziś dnia Shizuo nie wiedział, dlaczego czteroletni Izaya był w jego grupie wiekowej). Ten owy pięciolatek, miał teraz osiemnaście lat, a nienawiść do kolegi z przedszkola pogłębiła się. Za każdym razem gdy spotykał go, najchętniej skopałby mu tyłek i skręcił kark. Za wszystkie szkody mu wyrządzone w przeszłości i za to, co pewnie jeszcze nie raz mu wywinie. Izaya nie był zwykłym, przeciętnej inteligencji człowiekiem. Planował wszystko tak, by odniosło jak największy sukces i powiodła się każda obrana przez niego opcja. Jak zwykł mówić, on nigdy nie przegrywał.

-Tu jesteś, Shizuo-kun –za sobą usłyszał kobiecy głos. Nie musiał zastanawiać się długo nad tym, kto właśnie go znalazł.

-Zawsze tu siedzę, jeśli nie ma tej hieny cmentarnej –odparł, wzruszając ramionami. Cała szkoła mówiła już o obustronnej nienawiści między Heiwajimą a Oriharą, więc przybyła dziewczyna doskonale zrozumiała, o kogo chodziło jej koledze z klasy.

-Jeszcze go nie widziałam, więc może go dziś nie będzie –usiadła obok niego, poprawiając plisowaną spódniczkę do kolan, w kolorze niebieskim. Jej mundurek składał się także z białej, damskiej koszuli, oraz marynarki, na której naszyty został herb szkoły w kształcie koła, z dwoma skrzyżowanymi katanami. Pod nimi zaś widniał napis „Raijin School” – bo nie ma to jak połączenie japońskiego z angielskim.

-Tch… -parsknął blondyn- prędzej meteor spadnie na naszą szkołę, niż on nie przywlecze siebie i swoich pcheł tutaj

Dziewczyna zaśmiała się cicho, zasłaniając usta dłonią. Patrzący na nią kątem oka Shizuo stwierdził, że jego towarzyszka miała bardzo ładne oczy. Jasno niebieskie, przywodzące mu na myśl odcień tych pięknych kwiatów lilii, które jego matka dostawała na urodziny od swojego męża.

-Zapewne tak. Ale mniejsza o nim. Jutrzejsze spotkanie nadal aktualne, prawda? –spytała, patrząc na niego.

-Mhm –skinął głową, uśmiechając się w przyjazny sposób. Gdy w pobliżu nie było tej pijawki, Shizuo był naprawdę spokojnym i sympatycznym człowiekiem, o złotym wręcz sercu.

-Świetnie. Przyjdź trochę wcześniej –z wypełniającej jej radości, ucałowała go lekko w policzek, wywołując na nich lekkie rumieńce. Vorona, bo takie imię nosiła przyjaciółka Shizuo, zauważyła zmianę na jego twarzy niemal natychmiast. Z tego powodu zrobiło jej się cieplej na sercu, a co za tym idzie, jej policzki również oblały się delikatnym zaczerwienieniem.

-Oya, oya Shizu-chan. Dopiero ósma rano, a ty już podrywasz dziewczyny? Nie ładnie – rozległ się kolejny głos, jakieś dziesięć metrów za blondwłosą Voroną.

Izaya Orihara jak gdyby nigdy nic zmierzał w kierunku dwójki znajomych(broń Boże, nie przyjaciół) ze swoim firmowym uśmieszkiem na ustach. W palcach obracał nóż sprężynowy z taką sprawnością, z jaką Shizuo robił to z długopisem na nudnych lekcjach fizyki.

-A ty czego tu, przyjaciół szukasz? Źle trafiłeś –odrzekł spokojnie Shizuo, choć krew już się w nim gotowała. By dać upust szalejącym w jego ciele negatywnym emocjom, zacisnął dłonie w pięści. Przy Voronie nie chciał się unosić i pokazywać jej swojej ciemnej strony, zdolnej zabić gołymi rękoma.

-Rany…  kiedy się nauczysz? Mnie nie potrzebni są przyjaciele. Nie nadają się do niczego pożytecznego i zajmowaliby tylko mój cenny czas –wyjaśnił brunet z takim przekonaniem, jakby wygłaszał nową ustawę przed samym cesarzem Japonii.

-Biedactwo. Nie miałbyś kiedy przyjmować swoich klientów, to ma sens. Wybacz, że byłem tak głupi i nie wpadłem na to od razu. Co ja pocznę ze swoją inteligencją ameby –westchnął teatralnie, co siedząca obok niego dziewczyna skwitowała wesołym śmiechem. Ile to już razy Izaya wyzywał go od jednokomórkowców… Przy pięćdziesięciu Shizuo przestał liczyć, bo nie nadążał.

-A więc już zaakceptowałeś ten fakt? Jak miło –usta czerwonookiego ułożyły się w podstępliwy uśmieszek. W ogóle nie obeszły go słowa rywala, który od dawien dawna miał go za męską dziwkę. Nie będzie mu psuć tej przyjemności myślenia o nim w taki sposób, prawda? To byłoby okrutne, a słuchanie niestworzonych rzeczy na swój temat, Izayę akurat bawiło i wręcz satysfakcjonowało. Co było z nim nie tak, nawet szkolny psycholog nie wiedział. 

-Pogadaliśmy, a teraz z łaski swojej się stąd zabieraj

-Dlaczego? –Izaya przechylił głowę, zadając to pytanie, z czym wyglądał jak zagubiony kotek. To jednak na Shizuo nie działało.

-Bo NIKT cię tu nie chce –podkreślił dobitnie to słowo, by dotarło ono do bruneta, a następnie ten poszedł w siną dal. Podirytowanie było wyraźnie wyczuwalne w tonie jego głosu, przez co Izaya nie miał zamiaru się nigdzie wybierać.

Zabawa dopiero się rozpoczyna, pomyślał, mrużąc swoje fałszywe, czerwone oczy.

-Czyżbyś tracił nad sobą kontrolę przy damie? –zagaił, rozjuszając wroga jeszcze bardziej. Te słowa zadziałały na Shizuo jak kubeł zimnej wody. Przecież nie chciał stracić swoich szans u najładniejszej dziewczyny w szkole tylko dlatego, że jakiś podły manipulator wścibia nos w nie swoje sprawy i ładuje się do cudzego życia z chorą przyjemnością. Przełknął powstałą gulę w gardle i policzył do dziesięciu. To ponoć miało człowieka uspokoić… Tylko nikt nie wiedział, że ta metoda jeszcze bardziej zdenerwowała Shizuo.

-Nie. Vorona, zobaczymy się później, okej? –zwrócił się do dziewczyny, czując, że najlepszym wyjściem było zasugerowanie jej, żeby sobie poszła. Mówienie jej tego wprost nie leżało w tej przyjaznej stronie Heiwajimy.

-Ach, tak. Na razie –dziewczyna przelotnie ucałowała chłopaka w policzek i zaraz ulotniła się niemal tak szybko, jak Izaya zjawił. Nie wiedząc czemu, ten czuły gest nie spodobał się brunetowi. To było jak odebranie dziecku jego ulubionej zabawki, podczas gdy ono świetnie się nią bawiło. Izaya nie mógł pozwolić, by taka pierwsza lepsza panna odebrała mu rozrywkę, jaką dostarczał mu Shizuo. Nie cofnie się przed niczym, jeśli chodziło o coś, co należało wyłącznie do niego.

-A ty co się tak gapisz? –warknął Shizuo, wstając. Wraz z zniknięciem jego koleżanki z klasy, gdzieś uleciał także jego dobry humor. Znów patrzył na swojego wroga z nienawiścią w oczach, które mogłyby z wściekłości zabijać.

-Po to mam oczy, głuptasku –zaśmiał się, odwracając na pięcie, z zamiarem szybkiego opuszczenia terenu. Nie zawsze wycofywał się z trudnych sytuacji, ale jeśli już to robił, to na złość Shizuo. On przecież nie znosił tchórzostwa. Izaya sam nie uważał się za tchórza. Nie był nim. Ryzykował wiele w swoim życiu i nie zamierzał przestawać. Jak to mówią, bez ryzyka nie ma zabawy.

-Nie spierdolisz mi, szczylu –wraz z wypowiedzeniem tych słów, chwycił mocno uciekiniera za tył jego czarnej kurtki. Wyobrażał sobie jak zabija tego gnojka. Marzył o jego śmierci od… właściwie już od samego początku ich zawiłej znajomości. Nie byłoby takiego dnia, w którym Izaya nie przylazłby do niego i nie pokrzyżował mu żadnych planów, czy czegoś nie zepsuł samą swoją obecnością.

-Oj Shizu-chan –westchnął czerwonooki- Nie mógłbyś zwracać się do mnie odrobinkę milej? Nie obraziłbym się

-Nie zasługujesz na to. Idź lepiej g- urwał w pół zdania, gdy Izaya zgrabnie i szybko wyswobodził się z „pułapki” blondyna. Shizuo nie zauważył nawet kiedy rywal sięgnął do kieszeni i wyjął z niej nóż sprężynowy. Metalowe ostrze znajdowało się teraz tuż przed jego nosem, a szkarłatne tęczówki wbijały swoje spojrzenie w złote odpowiedniki blondyna. Shizuo zaklął cicho pod nosem.

Skąd ten gnojek ma w ogóle coś takiego? Zadał sobie pytanie w myślach, nawet nie oczekując odpowiedzi. Przecież dobrze wiedział, że jeśli coś ma związek z Izayą, jest podejrzane lub nie legalne. Albo najlepiej oba naraz.

-To tylko gra, a ty jesteś w niej jedynie marnym pionkiem, na którego szybką śmierć liczę. Choć raz mógłbyś zrobić mi te przyjemność i działać zgodnie z moim planem.

Słysząc te słowa z ust bruneta, Shizuo sam nie wiedział co zrobić. Śmiać się, śmiać się, czy może śmiać się? Parsknął więc śmiechem, odsuwając się na bezpieczną odległość.

-Nie wiem o co ci chodzi, ale idź być przyjebem gdzie indziej. Naprawdę nie mam ochoty na słuchanie steku bzdur. To co mówisz, nigdy nie ma sensu

-Mylisz się. To ty nie widzisz w tym sensu. Nadejdzie dzień, w którym przypomnisz sobie moje słowa –odpowiedział szybko Izaya, cofając broń i chowając złożony nóż do kieszeni spodni. Posłał blondynowi na pozór przyjazny uśmiech, w którym czaiła się ta złowroga nutka, a następnie zniknął mu z oczu.

-To ostatnie zabrzmiało jak moja matka

***

Kobieta w czarnym kombinezonie siedziała na wygodniej, jasnej sofie, oglądając program telewizyjny, gdzie teorie na temat istnienia UFO brano całkowicie na poważnie. Choć jej ramiona drżały, a dłonie zaciskała na małym urządzeniu wyglądem przypominający najzwyklejszą komórkę, nie przełączyła na inny kanał. Wytrwale czekała na upragniony koniec odcinka, chłonąc jednocześnie każdą z podawanych tam informacji. Niemal podskoczyła ze strachu, gdy po całym mieszkaniu rozległ się irytujący dźwięk telefonu stacjonarnego. Ponieważ była sama, nie mogła zignorować czyjegoś połączenia. Najpewniej było ono do Shinry, ale i w tym przypadku powinna odebrać, a następnie o wszystkim go powiadomić. Wyłączyła telewizor, nawet nie używając w tym celu pilota, i podeszła do aparatu.

-Słucham? –odezwała się jako pierwsza, tuż po przyłożeniu słuchawki do ucha. A raczej do miejsca, gdzie owe ucho powinno się znajdować. Przez krótką chwilę nie słyszała żadnego głosu dobiegającego ze słuchawki, ale gdy już się pojawił, pożałowała, że w ogóle odebrała.

-Bezgłowy jeździec, mam racje?

________________________________________________________________________________

Chcę szczerze podziękować za nominację do Liebster, mimo iż niekoniecznie na nią zasłużyłam .///.

Tak czy inaczej, dziękuję również za wszelakie komentarze. Dzięki nim mam motywacje do dalszego pisania, a to u mnie różnie bywa. 

Do zobaczenia za tydzień~!